มูลนิธิเพื่อเด็กพิการ

น้องคิวเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัว เก้าเดือนที่คุณแม่ตั้งครรภ์นั้นทุกอย่างเป็นปรกติดี แต่มาสะดุดตอนที่ทำคลอด เพราะน้องคิวคลอดยากมาก ทั้งหมอทั้งพยาบาลต่างพยายามช่วยกันเต็มที่ หนักเข้าต้องใช้เครื่องดูดเข้าช่วย ๓ – ๔ ครั้ง แต่น้องคิวก็ยังไม่ยอมออก ทางคณะหมอได้ปรึกษากันและเดินออกมาบอกกับทางญาติ ๆ ว่าถ้าปล่อยไว้นานและเด็กไม่ยอมออกแม่จะหมดแรงอาจเสียชีวิตได้ หมอจำเป็นที่จะต้องรักษาชีวิตแม่ให้ปลอดภัยก่อน เมื่อคุณแม่รับรู้เช่นนั้นก็ตกใจมากและกว่าที่จะทำใจได้ก็ต้องใช้เวลาอยู่นาน ระหว่างนั้นเองจู่ๆ น้องคิวก็คลอดออกมาท่ามกลางความโล่งอกของทีมหมอและความดีใจของผู้เป็นแม่ แต่ทว่าเด็กไม่ยอมส่งเสียงร้องแม้แต่นิดเดียว เนื้อตัวบางจุดเป็นสีเขียว ๆ คล้ายรอยฟกช้ำ คุณหมอบอกว่าโอกาสรอดมีไม่มาก จากนั้นก็น้ำน้องคิวเข้าตู้อบช่วยกันปั๊มหัวใจ เวลาผ่านไป ๗ วันกว่าที่คุณแม่จะเข้าไปเยี่ยมและได้สัมผัสลูกเป็นครั้งแรก

หลังจากกลับบ้านมาอยู่ที่บ้านได้เพียง ๒ วัน น้องคิวเริ่มตัวเหลืองและไม่ยอมดูดนม แม่ต้องพากลับไปที่โรงพยาบาล คุณหมอดูอาการแล้วก็นำเด็กเข้าตู้อบอีกครั้ง รักษาอยู่ร่วมเดือน ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาก็ต้องเข้าออกโรงพยาบาลเป็นประจำ ๒-๓ ครั้งต่อสัปดาห์ ระยะหลังอาการหนักขึ้นเนื่องจากระบบการหายใจติดขัดทำให้ดูดนมไม่ได้ คุณแม่จึงต้องพาไปดูดเสมหะออกที่โรงพยาบาลทุกสัปดาห์ จนกระทั่งน้องคิวอายุ ๑ ขวบ คุณแม่สังเกตเห็นความผิดปกติของลูกที่มีพัฒนาการไม่เหมือนเด็กคนอื่นในวัยเดียวกัน เพราะตามปรกติเด็กในวัยนี้จะเริ่มฝึกเดิน แต่ลูกตนเองกลับทำได้แค่เพียงนอนดูเพดานอย่างเดียว ไม่สามารถกินหรือเคี้ยวอาหารได้ ดูดน้ำหรือนมก็ไม่เป็น ด้วยหัวใจของผู้เป็นแม่ในตอนนั้นถือว่าทุกข์ระทมอย่างหนัก แต่ก็พยายามหาวิธีการรักษาอยู่ทุกวิถีทาง

นอกจากนั้นยังใช้น้ำมันที่สกัดจากมะพร้าวนำมาเคี่ยวกับผักเซี้ยนผี นำมานวดให้ลูกทั้งตัวเพื่อให้ข้อกระดูกแข็งแรง แต่วิธีการที่ทำให้ลูกมีความสนุกร่วมด้วยก็คือการใช้ผ้าขาวม้าฝึกเดิน โดยจะใช้ผ้าสอดไว้ใต้รักแร้ของลูกทั้งสองข้าง แม่ดึงชายผ้าให้ตึงแล้วผ่อนๆ ส่วนลูกจะใช้เท้าทั้งสองดันพื้นเพื่อให้ตัวเองพุ่งไปข้างหน้า และล่าสุดคุณแม่ฝึกลูกด้วยธาราบำบัดโดยคุณแม่จะพาน้องคิวลงเล่นน้ำในลำคลองข้างบ้านทุกเช้า เพื่อให้ลูกได้บริหารอวัยวะทุกส่วนของร่างกาย แต่วิธีนี้จะต้องดูแลลูกอย่างใกล้ชิด นอกจากฝึกทางร่างกายแล้วคุณแม่ต้องคอยหากิจกรรมที่ช่วยกระตุ้นสติปัญญาเสริมด้วย ที่สำคัญคุณแม่จะให้ลูกมีส่วนร่วมในการทำกิจกรรมทั้งในกิจวัตรประจำวันและกิจกรรมนอกบ้าน เช่นพาลูกออกไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ เพราะสิ่งนี้จะทำให้เขามีกำลังใจและเป็นคนอารมณ์ดีอยู่เสมอ

อายุ ๔ ขวบ น้องคิวยังเดินไม่ได้และจะใช้วิธีการเดินด้วยเข่าหรือใช้วิธีการกระโดดคล้ายกบแทนเพราะเวลาคลานแขนทั้งสองข้างแข็งจนทำให้เคลื่อนไหวได้ไม่สะดวก จนกระทั่งได้มีโอกาสเข้าร่วมอบรมการฟื้นฟูสมรรถภาพของเด็กพิการกับทางมูลนิธิเพื่อเด็กพิการ และการฝึกการเคลื่อนไหวแบบญี่ปุ่นหรือโดสะโฮ ความรู้ต่างๆ เช่น การนวด การทำกายภาพบำบัด การเล่นกับลูก การใช้อุปกรณ์ช่วยหัดเดิน และคำแนะนำจากผู้เชี่ยวชาญ คุณแม่สามารถนำกลับมาปฏิบัติกับน้องคิวได้เป็นอย่างดีและได้กระทำติดต่อกันมาอย่างต่อเนื่อง ณ วันนี้คุณแม่ยืนยันได้อย่างเต็มปากแล้วว่า อาการและพัฒนาการของน้องคิวดีขึ้นมาก จากเมื่อก่อนที่พูดไม่ได้ ก็สามารถพูดได้บ้างถึงแม้จะไม่ชัดเจน หยิบจับสิ่งของได้ กินได้ เคี้ยวเป็น ปีนป่ายเก่ง บางครั้งก็สามารถใส่กางเกงเสื้อผ้าเองได้ แขนขาจากที่เกร็งก็อ่อนลง สามารถนั่งได้ด้วยตัวเองนานขึ้น เจ็บป่วยเป็นไข้ก็หายเอง เสมหะก็ไม่มี ตอนกลางวันก็นอนหลับพักผ่อนได้นานขึ้น

อายุย่างเข้า ๗ ขวบ หลังจากได้เข้าเตรียมความพร้อมกับศูนย์การศึกษาพิเศษประจำจังหวัดนครศรีธรรมราชมาระยะหนึ่ง ทำให้มีทักษะในการช่วยเหลือตนเองในชีวิตประจำวัน การเข้าสังคมกับเพื่อน การอ่าน การเขียน และงานศิลปะต่างๆ น้องคิวก็สมัครเข้าเรียนชั้น ป.1ในโรงเรียนบ้านห้วยหาร ถึงแม้จะไม่สามารถเดินได้เหมือนเด็กคนอื่น แต่ไม่ใช่อุปสรรคของความตั้งใจที่จะเรียนหนังสือ ทั้งนี้มูลนิธิเพื่อเด็กพิการได้สนับสนุนรถเข็นเพื่ออำนวยความสะดวกในการใช้ชีวิตที่โรงเรียน ด้วยความโชคดีของเด็กๆ ที่โรงเรียนแห่งนี้ผู้บริหารโรงเรียน คณะครูกรรมการโรงเรียน และนักเรียนทุกคนต่างก็ให้ความสำคัญกับน้องๆ ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้ โดยจัดโครงการ “พี่ช่วยน้อง” น้องคิวและเพื่อนๆ จึงได้รับการดูแลที่ดีจากทุกคนในรั้วโรงเรียน

— ที่มา: หนังสือ “ด้วยสองมือและหัวใจ,มูลนิธิเพื่อเด็กพิการ, 2550” —